Zasada działaniaDefibrylator oddziałuje na mięsień sercowy prądem stałym o odpowiednio dużej energii (wyrażanej w dżulach). Celem defibrylacji jest wytłumienie chaotycznych impulsów elektrycznych, które przepływają przez serce i umożliwienie mu powrotu do normalnej, regularnej pracy. Ze względu na kształt fali energii dostarczanej przez defibrylator wyróżnia się defibrylatory jednofazowe oraz dwufazowe. Zgodnie z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji z roku 2005 dotyczącymi strategii defibrylacji, zalecana początkowa energia defibrylatorów dwufazowych wynosi 150-200J, natomiast zalecana energia drugiego i kolejnych wyładowań wynosi 150-360J.
Budowa defibrylatora
Przeciętny defibrylator składa się z dwóch elektrod oraz jednostki centralnej. Jednostka centralna zależnie od producenta oraz klasy urządzenia może znacznie różnić się wyglądem oraz funkcjami:
wielofunkcyjne defibrylatory z dużymi wyświetlaczami umożliwiającymi odczytywanie kolejnych parametrów mierzonych przez urządzenie (EKG, temperatura ciała, ciśnienie tętnicze, saturacja, itp.) przez zespół ratunkowy, defibrylatory posiadające wyświetlacz jedynie w celu wyświetlenia zapisu EKG, defibrylatory typu AED - przeznaczone do użytku dla ratującego posiadającego jedynie elementarne przeszkolenie. AED sam analizuje EKG poszkodowanego i wykrywa, kiedy defibrylacja jest wskazana. Najnowsze urządzenia posiadają dwufazową metodę, która automatycznie dopasowuje parametry wstrząsu do potrzeb pacjenta. Jeśli pierwszy wstrząs nie przywróci akcji serca, urządzenie podaje następne wstrząsy, zgodnie z zaprogramowaną sekwencją (od 150J do 360J). Zwiększa to szanse na uratowanie pacjenta.Urządzenia tego typu posiadają dwa główne typy elektrod:
elektrody typu "łyżki", wymagające przyłożenia ich przez ratownika, elektrody przyklejane, po przyklejeniu nie wymagające innych działań. Sytuacja AED w PolscePolsce, na wzór Stanów Zjednoczonych, planuje się upowszechnienie użycia defibrylatorów typu AED w miejscach dużych skupisk ludzkich. Zgodnie z wytycznymi ILCOR/AHA/ERC defibrylatory powinny znajdować się w tam, gdzie prawdopodobieństwo Nagłego Zatrzymania Krążenia (NZK) jest większe niż raz na 2 lata. Według PAD – Programu Powszechnego Dostępu do Defibrylacji, rozmieszczenie urządzeń powinno umożliwić skorzystanie z ich pomocy w czasie poniżej 3 minut. W praktyce defibrylatory instalowane są zwykle w ośrodkach zdrowia, zakładach pracy, w szkołach, na lotniskach, dworcach kolejowych, w hotelach, domach pomocy społecznej, w centrach handlowych i pływalniach.
Defibrylacja - postępowanieW przypadku przeprowadzenia defibrylacji z wykorzystaniem AED na schemat postępowania składają się:
włączenie defibrylatora (do czasu jego użycia przeprowadza się resuscytację krążeniowo-oddechową), podłączenie kabla i naklejenie elektrod na klatkę piersiową poszkodowanego (jeżeli poszkodowane jest dziecko, należy użyć elektrod pediatrycznych). Jedna elektroda powinna znaleźć się po prawej stronie mostka poniżej obojczyka, a druga po lewej stronie klatki piersiowej w linii środkowo-pachowej, działanie według komend głosowych wydawanych przez urządzenie.Defibrylacja jest zabiegiem medycznym który znajduje zastosowanie jedynie w niektórych przypadkach arytmii. Wbrew powszechnej opinii, rytm zwany asystolią (wyglądem przypominający na wykresie EKG płaską linię) oraz PEA (ang. pulseless electrical activity) aktywność elektryczną bez tętna (prawidłowa czynność elektryczna, ale bez przepływu krwi) nie poddają się defibrylacji.
Asystolia - przykład rytmu nie poddającego się defibrylacji
Migotanie komór jako rytm przy którym jak najszybsze wykonanie defibrylacji zwiększa szanse przeżycia pacjenta
Tachykardia komorowa
Jedynymi rytmami poddającymi się defibrylacji są:
migotanie komór tachykardia komorowa bez tętna.Żródło: Wikipedia
Zobacz również: Defibrylacja